Кооперативно учење во функција на хуманизација на воспитно - образовната работа
Abstract
Хуманизмот како парадигма се појавува некаде во шеесеттитегодини од минатиот век и во својата основа ги поставува човековатаслобода, потенцијалот и достоинството. Централна претпоставка нахуманизмот е дека луѓето дејствуваат интенционално и вредносно(Huitt, 2001). Образованието кое во себе ја кумулира хуманистичкатадимензија како примарни цели ги поставува самоактуализацијата иавтономноста на оние кои учат, ги почитува нивните интереси и потреби ија поттикнува внатрешната мотивација. Вредностите на хуманизмот можеда бидат имплементирани во курикулумите, во методите, во техниките, востратегиите на учење и поучување и конечно во стилот на наставникот.Кооперативното учење како стратегија за учење и поучување гизема предвид когнитивни и афективните аспекти на учењето, ја истакнуваактивноста на учениците, ја промовира соработката и поддршката, аистовремено дава можност за правење баланс помеѓу индивидуалнитеи колективните чувства за успех/неуспех. Од тие причини сметавмедека е вредно да се проучат и презентираат можностите кои ги нудикооперативното учење за хуманизација на воспитно-образовниот процес.References
Bill Huitt, Humanistic Approaches to Teaching, Retrieved from http://www. garysturt.free-online.co.uk/human.htm
Johnson, D.W., & Johnson, R.T. (1991), Learning together and alone: Cooperative, competitive and individualistic, Third Edition, Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
Johnson, D.W., Johnson,R., &Holubec, E., (1986), Cooperation and competition, Edina, MN: Interaction Book Company.
Johnson, D. W., & Johnson, R. T. (1989). Cooperation and competition: Theory and research. Edina, MN: Interaction Book Company
Johnson, D. & Johnson R. (1993) Cooperative, competitive and individualistic procedures for educating adults: A comparative analysis. University of Minnesota, Cooperative Learning Center.
Карнеги, Д. (2002), Психологија успеха I, Београд: Народна књига, Алфа.
Kirschenbaum, (1975), Instructional implications of humanistic theory, Retrieved from http://www.garysturt.freeonline.co.uk/human.htm
Lauren Jansen, Formulation of an Educational Philosophy and an Organizational Framework, Retrieved from http://pdfcast.org/pdf/ formulation-of-an-educational-philosophy-and-an-organizationalframework
Mandić, P., (1980), Humanizacija odnosa u školi. Sarajevo: PPZ.
Maslow, A.H., (1968), Toward a psychology of being, (2nd ed). New York: Van Nostrand.
Rogers, C., (1983), Freedom to learn from the 80s. Columbus, OH: Merrill.
Simon Marshall, Retrieved from http://www.hltmag.co.uk/nov05/sart01.htm
Slavin, R.E., (1990)., Research on cooperative learning: Consensus and controversy. Educational Leadership, 47, (December, 1989/January 1990), 52-55.
Slavin, R.E., (1990) Cooperative learning: Theory, research, and practice, New Jersey: Prentice Hall.
S. Petrovska and S.S. Veselinovska., (2008), Cooperative learning in heterogeneous groups – the model for establishing cohesion in pupil,s unit and improving school performance, во: Образовање и сиромаштво у земљама у транзицији, Београд, ИПИ, стр. 249-261
Stahl, Robert J., Elements of Cooperative Learning in the Classroom, Retrieved from http://www.ericdigests.org/1995-1
Susana Gonҫalves, The learning of Democracy and co-operative methods in school, Retrieved from http://www.esec.pt/veem/materials/pdf/3.6.pdf
Tageson, C.W. (1971). Humanistic education, Counseling and values, 17(2), 90-95
Watson, J., (1967), Behavior: an introduction to cooperative psychology. New York: Holt, Rinehart & Winston.
William, Damon, (1984). Peer education: The untapped potential. Journal of Applied Developmental Psychology. Volume 5. Issue 4. pages 331-343
